بررسی اثر فعالیت استقامتی بر میزان بیان ژن pgc-۱ آلفا عضلات نعلی و بازکننده ی بلند انگشتان در موش های صحرایی نر بالغ

زمینه و هدف: فعالیت استقامتی بر بیان ژن عضلات تاثیر می گذارد که این موضوع با بهبود کارآیی و عملکرد آن همراه است.از طرف دیگر فاکتور رونویسی pgc-1 آلفا موجب افزایش بیوژنز میتوکندری های عضلات اسکلتی می شود. بنابراین هدف این پژوهش بررسی تاثیر یک برنامه ی فعالیت استقامتی بر بیان ژن pgc-1 آلفا در عضلات اسکلتی تند و کند انقباض بود. روش بررسی: برای این منظور 14 سر موش صحرایی نر نژاد ویستار با وزن 20±113 گرم تحت شرایط کنترل شده نگهداری و بعد از آشناسازی (24±231 گرم) به صورت تصادفی به دو گروه کنترل (7 سر) و تجربی (7 سر) تقسیم شدند. گروه تجربی یک برنامه (30 متر در دقیقه، 50 دقیقه در هر جلسه، 6 جلسه در هفته به مدت 14 هفته) فعالیت استقامتی را روی تردمیل اجرا کرد. 48 ساعت پس از پایان آخرین جلسه همراه با گروه کنترل بی هوش و تشریح شدند، سپس عضله ی نعلی و عضله ی بازکننده ی بلند انگشتان آن ها خارج شد. با استفاده از روش real time-pcr میزان بیان ژن pgc-1 آلفا اندازه گیری شد، در پایان با استفاده از آزمون آماری t داده ها ارزیابی و مقایسه شد. یافته ها: نتایج نشان داد، 14 هفته فعالیت استقامتی موجب افزایش بیان ژن pgc-1 آلفا در عضلات اسکلتی نعلی و بازکننده ی بلند انگشتان می شود، به طوری که میزان بیان این ژن در عضله ی نعلی گروه تجربی به طور معنی داری (0001/0p=) بیشتر از گروه کنترل بود و همچنین میزان بیان آن در عضله ی بازکننده بلند انگشتان گروه تجربی نیز به طور معنی داری (006/0p=) بیشتر از گروه کنترل بود. نتیجه گیری: فعالیت استقامتی بر بیان ژن pgc-1 آلفا عضلات تند انقباض و کند انقباض اثر یکسانی دارد اما به نظر می رسد شدت این اثر در عضلات کند انقباض بیشتر است.